“Ik moet niks van dat hypocriete geloof hebben, mijn buurman gaat elke zondag naar de kerk….maar ik weet wat hij de avond ervoor heeft gedaan..”. Het is altijd zo geweest én het zal altijd zo blijven: niet-christenen baseren hun mening over ons geloof en onze God, grotendeels op het gedrag van Gods kinderen. We zijn stigmatiserend, gevaarlijk, ouderwets, radicaal, onbetrouwbaar, zweverig, etc. En ik geef toe: erg smaakvol zijn we vaak niet…
“Jullie zijn het zout van de aarde. Maar als het zout zijn smaak verliest, hoe kan het dan weer zout gemaakt worden? Het dient nergens meer voor, het wordt weggegooid en vertrapt.” matth 5: 13
Wij zijn het zout der aarde; Wij als christenen bepalen de houdbaarheid van de aarde. De ondergang van de aarde kan ook worden toebedeeld aan de houding en acties van de kinderen van God. Maar hoe kunnen wij dan een goed voorbeeld zijn? Door onszelf te zijn. Door niet hoog van de toren te blazen dat wij in de hemel komen en de rest niet; door ons niet af te scheiden van ‘de wereld’ en ons geloof niet in alle zweverigheid te presenteren aan de mensen die God niet kennen. We zijn normaal. Maar wie of wat maakt ons bijzonder? De aanwezigheid en zichtbaarheid van God zelf, in wie we zijn.
Echt zout wordt niet zouter gemaakt, nee zout blijft zoals het is. God heeft ons ook gemaakt zoals we zijn en we moeten ons niet anders voordoen. Ons unieke persoontje heeft een functie in de wereld. Al onze eigenschappen/kenmerken maken ons tot een zuivere ‘zoutkorrel’. God kan ons gebruiken om de wereld houdbaar te houden en te zuiveren. We zijn zelfs in staat om door onze unieke eigenschappen de wereld smaakvol te maken. Dit geeft ons verantwoordelijkheid. Maar zodra wij horen dat wij verantwoording dragen voor onze medemens, hebben wij de aparte eigenschap onszelf te willen veranderen. “Ik ben niet goed genoeg, ik moet nog op veel punten veranderen”. “Pas dan kan ik zout zijn van deze aarde”. Wrong thinking. We zijn het al.
We zijn zo gewend ellendig lang door te denken over de manier waarop wij beter zouden kunnen leven, dat wij vergeten zijn te leven. Martin Luther King zei eens: “De grootste tragedie is niet jong te sterven, maar de leeftijd van vijfenzeventig te bereiken zonder echt geleefd te hebben.” We vergeten te leven door ons te diep in de materie van het geloven te storten; volledig de essentie van ons bestaan vergeten óf onszelf te verliezen in onze zonden. Paulus zei dat zijn lichaam niet in samenspraak is met zijn geest (zondeval), en dat dat waarschijnlijk ook nooit het geval zal zijn totdat wij vrij van ons lichaam mogen leven in de eeuwigheid. Schudt zonden van je af en vervolg de weg die je voor je hebt. In Fillipenzen 3 weet Paulus het goed te verwoorden: “..Laten we vergeten hetgeen achter ons ligt en verder gaan op de weg die we ingeslagen zijn..”.
Geniet van de dingen hier op aarde, wees jezelf en blijf dicht bij de leef(!)regels van God. En als het minder gaat of als je iets ‘naars’ overkomt is het niet erg om te zeggen: “God, nu wordt het wel moeilijk om te geloven in uw kracht en uw liefde. Wees daarom nog iets dichterbij dan anders, zodat ik Uw rol in deze situatie mag zien en mijn vertrouwen in U kan herstellen.” Weet dat God bij je is; je jezelf mag zijn en dat dan de ware kracht van het zout kan werken. Ga op weg en God zal je gebruiken en jouw richting beïnvloeden.
Spreuken zegt: “Een mens stippelt zijn weg uit, de Heer bepaalt de richting die hij gaat”. (16:9)
Weet dat God altijd bij je is op de unieke weg die je als uniek persoon gaat. Een feit is betrouwbaarder dan een mening; een wetenschap is betrouwbaarder dan een gevoel. Wees wie je bent, je bent een uniek schepsel van God, niet van jezelf.
Zegen, Reint
Like deze blog!