Hallo Victor en de rest,

Ik kwam via Google “toevallig” op deze site omdat ik een kleurplaat van “Jezus houd van alle kinderen” aan het zoeken was voor de crèche morgenochtend. Ik vind het leuk om een berichtje te plaatsen,omdat mensen met een verstandelijke beperking mij op de een of andere manier al van jongs af aan intrigeren.
Ik werk al 20 jaar (jaja, ik ben al oud, haha) in de gehandicaptenzorg en het verveelt me nog steeds niet.
Ik denk om de puurheid die ik bij hen tegenkom.
Om jaloers op te worden soms!
Ik ben echt niet jaloers op hun afhankelijk zijn van andere mensen als zij zich er van bewust zijn, maar soms kan ik van hun leren.
Neem nou hun bidden tot God.
Zo mooi, zo eerlijk, soms heel boos op God en tegelijk ook zo vol vertrouwen dat God altijd bij hen is en dat allemaal hardop durven uitspreken.
Ja, daar wordt ik wel eens stil van.

8 jaar geleden mochten we vader en moeder worden van een dochtertje met downsyndroom.
Nou daar schrik je eerst wel van, want je weet niet welke zorgen dat met zich meebrengt.
Nu heeft zij gelukkig alleen maar downsyndroom, dus verder weinig gezondheidsproblemen.
Al met al een heerlijke meid die op een gewone school zit en er helemaal bijhoort.
Als je een kind hebt met een beperking kom je vaak dingen die je niet meezitten, maar nog vaker heb ik een dag met een gouden randje. Aan tafel hadden we het er een keer over hoe de hemel er uit zal zien. (met mijn andere 2 kinderen) Nou, geen brandweer, geen ziekenauto, lieve leeuwen en tijgers, de politie is er ook niet.
En Janine dan? was de vraag van mijn zoontje. Heeft zij dan geen downsyndroom meer?
Nee, in de hemel is niemand ziek of gehandicapt.
Het was toen een poosje stil….. en hij zei; “O, maar dan weet ik niet of zij dan nog wel zo leuk is, jammer eigenlijk”
Dat was dus zo’n dag met een gouden randje. Wij genieten gewoon van haar om wie zij is. En dat extra chromosoompje kun je de ene keer verwensen en de andere keer geniet je juist daarom dubbel van haar.
Groeten, José.

ik hoop he voor je dit is egt erg en zielig

Hoi Victor,

Ik weet niet of je wel eens hebt gepraat met een verstandelijk gehandicapt persoon, maar ik kan je vertellen dat zij de wereld heel anders zien. Zij maken zich niet druk om mooi zijn ofzo. Kunnen we een voorbeeld aan nemen dacht ik zo ! 🙂 O, en trouwens.. Wie zegt dat gehandicapte mensen niet mooi zijn? Ze zijn misschien net iets anders dan de meeste mensen, maar dat maakt ze niet lelijk!!!

Hee Anoniem,

Eigenlijk zou ik dat eens moeten doen. Praten met een verstandelijk gehandicapte. Misschien krijg ik dan een betere indruk. Ik heb ook heel respect voor die mensen die daar wat aan doen…
Doe jij iets met gehandicapten? Of heb je er ervaring mee?

Jaahs, waarom zijn we zo gefocust op het uiterlijk. vaak is het innerlijk van iemand met een lichamelijke of zelfs verstandelijke gehandicapten heel bijzonder, gaaf.

He Victor, al met een gehandicapte gepraat? Ik ben zeer benieuwd naar je ervaring. Daarbij hoop ik dat je ook met die gehandicapte een band op gaat bouwen en misschien iets voor elkaar kunnen betekenen.

Dag allemaal,

Ik weet nog wel dat ik dit stukje schreef. Ik dacht na over het volgende: wat als ik later een gehandicapt kind zou krijgen.
Ik zou liever een kind zonder gebrek hebben. Dit stukje schreef ik zowat een jaar geleden.

Ik moet zeggen dat ik hier anders naar ben gaan kijken. Mijn broer woont zelf in een soort wonen onder begeleiding, samen met mensen met een (lichte) lichamelijke handicap. Mijn broer ziet er hetzelfde uit als ieder ander. Alleen blijkt slechts 30% gezichtvermogen te hebben. Verder functioneert hij bijna hetzelfde als mij en heeft alleen wat moeite met bvb een boeklezen en gebruikt bij de computer een vergrotingsprogramma..

Toen ik bij hem was praatte ik ook met zijn medebewoners van het appartement, zij met een lichamelijk handicap. Na een tijdje kreeg ik bewondering voor ze. Ik heb samen met hen gegeten, en zij wilden veel vertellen over hun verleden.

Bvb er was een jongeman van ongeveer 26, een leliputter, die zowat blind was, zijn ogen stonden scheef. Hij vertelde dat hij jaren bij de bakker had gewerkt. Maar omdat de bakker met pensioen ging, was hij gedwongen om naar de sociale werkplaats te gaan. Hij wilde toch een plek in de maatschappij aan nemen en zich nuttig maken.
Ik vond het erg jammer voor deze jongeman. Ik zag zijn foto’s dat hij bij de bakker aan het werk was. Deed me wel wat..
Ik kreeg ontzag voor hem.

Ook kom ik ze nog dagelijks tegen als ik naar stage ga. Toch is het ook iets van een proces. God maakt van mijn hart, zijn hart, beetje bij beetje.

Mooi van buiten en mooi van binnen is allebei mooi 🙂

Hoi Victor,

Natuurlijk is het niet leuk, om als moeder een kind te krijgen zoals je op de foto ziet. Je hoopt uiteraard op een gezond kind zonder gebreken.

Toch vind ik het een prachtige foto, en een goed verhaal.
Ik heb respect voor de mensen die hiermee om moeten gaan en moeten verwerken. Je zult moeten accepteren dat jou kind anders is dan de meeste kinderen.

Ik heb ook begrip voor de mensen met een beperking, ik noem het geen gehandicapten. Dat misstaat een beetje, vind ik. Ik vind dat niemand gehandicapt is. Iemand kan een beperking hebben, zoals dat iemand minder goed kan zien en daarvoor een bril krijgt.
Of dat iemand geboren is met spina bifida (een open ruggetje) en gedeeltelijk verlamd is en zich in een rolstoel moet voortbewegen.

Zelf heb ik stage gelopen bij een vrouw met paarden. Ze gaf ‘les’ en reed met kinderen (en een paar volwassenen) paard. Deze kinderen hadden bijvoorbeeld een stoornis uit het autistisch spectrum maar ook kinderen en volwassenen met een lichamelijke, visuele of auditieve beperking.
Ik had bewondering voor deze vrouw. Ze was lief voor hen, hield overal rekening mee en ze had ontzettend veel geduld. Ook was zij altijd vrolijk en zocht voor ieder probleem een geschikte oplossing. Zo kon ieder kindje ongestoord genieten van de prachtige natuur, zittend op een pony. Ik heb hier 3 weken van mee mogen maken, en ik vond het fantastisch. Er kwamen kinderen lang met een beperking die helemaal opleefden als ze het paard zagen.
Volgend jaar ga ik het 2e jaar in, ik doe een SPW-opleiding. Ik heb afgelopen jaar stage gelopen bij Viataal, een doveninstituut. Hier zijn vooral mensen met een auditieve en visuele beperking dit gaat vaak gepaard met een stoornis uit het autistisch spectrum en soms hebben ze ook nog een lichamelijke beperking.
Ik stond op een woongroep. Er waren 4 bewoners, waarvan 1 man niets kon zien noch horen. Het lijkt me vreselijk, maar hij weet niet beter. Ik heb veel respect voor hem.
Volgend jaar ga ik hier weer stage lopen, dit keer op een andere afdeling. Dagbesteding op een kinderboerderij, ook weer met volwassenen. Ik heb al kennis gemaakt met de deelnemers, erg enthousiaste mensen.
Ik heb veel met deze mensen, en ik hoop ze nog verder te mogen begeleiden.

Ik vind het knap dat je nog bent gaan praten met ‘gehandicapten’. Vaak hebben mensen geen goed beeld van deze mensen. Sommige vinden ze zelfs vies! Ongelofelijk. Deze mensen zouden hetzelfde moeten doen als wat jij hebt gedaan.

Groetjes Roos

Mensen die neer kijken op anderen zouden de Bijbel eens goed moeten lezen, Jessie je bent een parel in Gods hand dus die mensen die jou pesten hebben zelf een probleem.

Het is heel makkelijk gezegd he “je bent een parel in Gods hand” en “die mensen die jou pesten hebben zelf een probleem”.

Als je uiterlijk door geboorte of door een ziekte of handicap afwijkt, dan is dat best moeilijk. Vooral als je ziet dat anderen om je heen wel knap en gezond zijn.

Iedereen is bezig met het uiterlijk en iedereen wil geaccepteerd worden. Niet alleen door god, maar ook door familie en andere naasten.

Je kunt veel zeggen maar het verschil in uiterlijk tussen deze 2 is zeker wel bepalend voor hoe hun leven loop en hoe hun zelfbeeld is:

https://www.cha.lt/uploads/posts/1190978563_2261111954595ugly_man.jpg

https://www.famoustalks.com/wp-content/uploads/2009/09/robert-pattinson.jpg

Gabrielle,
Amen zuster!

Groet,
Jacqueline