Echte levenshelden in beeld
In mijn werk in de psychiatrie komt het voor dat cliënten met suicidale gedachten zichzelf geregeld proberen van het leven te beroven....
Twee weken geleden schreef ik dat ik op vakantie ging en van plan was om naast te lezen uit de Bijbel een aantal boeken te lezen. Ik kan je zeggen: het is gelukt. Ik heb drie boeken gelezen en een van deze boeken was “De Uitnodiging” van Willie Paul Young. Misschien heb je dit boek al eens gelezen; hij is namelijk in 2008 al op de markt gekomen. Toch wil ik vandaag een blog aan dit boek wijden.
Het boek gaat over Mack en tijdens een vakantie wordt zijn dochter (Missy) ontvoert. Alle aanwijzingen duiden er op dat Missy op brute wijze vermoord is. Na vier jaar verdriet en boosheid krijgt Mack een briefje waarin hij uitgenodigd wordt om naar de hut te komen waar de jurk van zijn dochter Missy gevonden was. Dit briefje blijkt van God te zijn en het bezoek van Mack aan de hut zal zijn leven veranderen. Tijdens dat bezoek ontmoet hij God en worden hem allerlei dingen duidelijk.
Meer zal ik niet verklappen. Ik vind dat dit verhaal erg goed weer geeft hoe God omgaat met pijn en verdriet. Waar Hij is in alle moeilijke momenten, bij de pijn en het verdriet in deze wereld en hoe hij hier mee omgaat.
Een gedeelte uit het boek wil ik met jullie delen. Vaak zeggen wij in deze wereld als er iets moeilijks gebeurt: vergeef de ander en vergeet het snel. In dit boek staat dat God vraagt om te vergeven, maar Hij zegt dat je het niet hoeft te vergeten.
Gods zegen!
Adriaan
Like deze blog!
Adriaan schreef:
Bedankt voor jullie reacties.
@Jan Paul: God vraagt inderdaad ons om te vergeven, hoe moeilijk ook. Ik denk dat het soms vast zit op de keuze, als je het niet wilt zal het ook zeker niet gebeuren.
@Carla: Gaaf dat het boek je heeft gelopen, ik hoop dat het nog veel mensen zal helpen in hun relatie met God.
Herman Karssen schreef:
Dit boek is inderdaad een bijzonder boek. Wat mij o.a. is bij gebleven is hoe de drie-eenheid wordt weergegeven door de schrijver. Ze spreken allemaal (God, Zoon en heilige Geest) alleen maar goed over elkaar.
Wij mensen worden opgevoed in een hiërarchische structuur en gaan dan de drie-eenheid van God ook zo zien. God en dan de Zoon en dan de heilige Geest.
Ja, dit boek is een echte aanrader voor christenen (vind ik).
Zegen!
Wendie schreef:
wat een prachtig boek, bedankt voor de tip! heb hem net helemaal uitgelezen. vooral het thema vergeving dat zo’n rode draad vormt. Dat God ook zegt dat vergeven niet vergeten betekent, en dat de emotie van woede ook nog wel zal blijven. Terwijl ik die woede vaak weggestopt heb. Het heeft mij zeker geholpen in mijn zoektocht hierin!
Carla schreef:
Echt een geweldig boek! De ‘waarom’vraag staat erg centraal.. En juist door deze uitleg in dit boek valt alles op de plek.. Het vergeven zien wij mensen vaak als iets onmogelijks, vooral tegenover mensen die iets verschrikkelijks hebben gedaan. Toch is het door God mogelijk1 🙂
Door dit boek ben ik eindelijk gaan begrijpen welke relatie God met ieder mens wil en ben ik eindelijk de bijbel als een levend boek gaan zien.. En meerdere mensen uit mijn omgeving hadden dezelfde ervaring.. Echt zeker een aanrader!!!!
Jan Paul schreef:
Hallo Adriaan, Ja dat is een punt hè, dat vergeven mèt vergeten of zonder. Ik vind het allemaal erg moeilijk omdat ik me een beetje voel als iemand die droog zwemt. Ik heb eigenlijk nog nooit iets meegemaakt waarbij ik ernstige moeite zou hebben om tot vergeving te komen. Het is met de evangelische raden heel vaak zo, is me opgevallen, dat je ze eigenlijk alleen op jezelf toe kunt passen om tot je ware zelfkennis en daarmee de ware aard van je verhouding met de Heer te kunnen komen. Ik kan niet weten wat een ander heeft doorgemaakt ten gevolge van iemands wandaden. Ik sprak lang geleden iemand die me zei: ik kan niet naar het heilig avondmaal, want ik kan de Duitsers niet vergeven. Ik heb gezegd: dan moet u juist wel gaan want u moet uzelf het medicijn niet onthouden, maar had ik het recht om dat te zeggen? Ik ben van na de oorlog. Ook heb ik iemand gekend die God niet vergeven heeft dat zijn 16-jarige dochter met de brommer in Amsterdam is doodgereden. Hij was een trouw kerkganger, tot die dag. Daarna is hij nooit meer gekomen. God had afgedaan.
Toevallig las ik net de lezing van vandaag over 70x7x vergeven en de knecht die van zijn meester kwijtschelding krijgt, maar dan mishandelt hij buiten zijn maat voor een paar euro die die maat hem nog schuldig is. (zie https://www.gewijderuimte.org/, 11 augustus)
Het moet wel en ik wil het ook. Maar ook hier zal God weer bij te hulp moeten komen, want ook hier weer zullen we onze natuurlijke mens zwaar voor moeten overwinnen, vooral als het om grote dingen gaat. Hoe moeilijk is het soms om recht te verdragen, bv. een terechte bekeuring, of een gemiste trein, maar was je zelf niet te laat van huis gegaan? Maar wie zou dan van nature onrecht kunnen verdragen, dus aangedaan kwaad vergeven tenzij door de genade van God alleen?
Ik denk dat dat vergeten toch ook moet omdat het een klein puntje onkruid kan zijn dat weer uit kan groeien en helemaal terugkomen. Vergeten is dan: er niet meer aan willen denken. Je kunt niet radicaal genoeg zijn in dit opzicht. De boze geest zal het feit dat je niet wilt en kunt vergeten aangrijpen om je weer opnieuw wrok in te blazen. Je dacht dat je vergeven had, maar het was niet zo, want je wilde niet vergeten.
Marcel Bakker schreef:
Klinkt als een interessant boek, jammer dat je er niet iets meer over schrijft, iets verklapt zeg maar..
Ik stel me voor dat er ongeveer in staat wat ik zelf heb meegemaakt (hoewel er bij mij gelukkig geen sprake was van dood):
Ik ben zelf ook een paar jaar boos/verdrietig/teleurgesteld geweest. Toen kreeg ik een bijzondere ervaring. Ikzelf zie dat als een contact met God. Hierdoor kreeg ik het inzicht dat je als mens zelf in staat bent om je pijn, verdriet, boosheid, zeg maar negatieve gevoelens de baas te worden door dat echt te willen. Op het moment dat je oprecht probeert de ander te vergeven, kun je dat alleen bereiken door je emphatisch op te stellen: Door je in te leven in de “dader”, de beweegredenen van de ander achtereenvolgens te willen begrijpen, accepteren, respecteren en zelfs waarderen. Als je bereid bent dat te WILLEN, zul je ook de argumenten vinden om het te KUNNEN. Waar een wil is, is een weg.
Zo ben ik in staat geweest om mezelf, middels Jezus’ weg, als het ware op advies van God, misschien wel door de heilige geest in mijzelf te laten werken, te verlichten van negatieve emoties.
Schitterend gewoon, nu achteraf…
Zeker omdat het ook zelfinzicht oplevert. Wat ging er bij mezelf fout (je moet ook bereid zijn naar jezelf te kijken), je leert jezelf beter kennen, wat leidt tot persoonlijke groei. En dat dankzij inspiratie uit dat oude wijze boek.. )