Afgelopen week zag ik onderstaand filmpje en eigenlijk ontroerde het mij best wel. Enerzijds gaf het mij een enorme adrenaline van 'de onzichtbare helden'. Mannen en vrouwen die uit het niets opduiken en een 'heldendaad' verrichten en anderzijds het ongeluk of de wanhoop van 'slachtoffers' die bijna het leven moesten laten. Ik moedig je aan het filmpje te bekijken.

Ook in mijn werk in de psychiatrie komt het voor dat clienten met suicidale gedachten zichzelf geregeld proberen van het leven te beroven. Afgelopen week moest ik vanuit het 'niets' een client bevrijden van de dood. Een client had zich opgehangen in de badkamer en ik trof de client daar aan. Godzijdank was ik op tijd en had de persoon in kwestie het overleeft. Maar het ging mij niet in de koude kleren zitten. Ik dankte God dat ik op tijd onraad rook en naderhand sprak ik erover met mijn collega's. Ook met de persoon in kwestie had ik een gesprek achteraf. Het voelde niet als een heldendaad, en de persoon in kwestie had ook liever gehad dat ik haar niet had ontdekt. Als de halsslagaders drie minuten waren afgeklemd dan was de persoon in kwestie knock-out gegaan, maar God zij dank.

Leven en dood ligt op zulke momenten enorm dicht bij elkaar. Op die momenten besef ik maar al te goed hoe ellendig en wanhopig sommigen er aan toe zijn en hoe hard ze Gods liefde nodig hebben. Maar ook hoe gezegend ik ben. Genoeg om God voor te danken.

God is mijn échte levensheld. Hij redde mijn leven en heeft mij wonderbaarlijk gezegend. Mijn Held eer ik.

Goed weekend alvast!

Groeten Rob