Een man sliep op een nacht rustig in zijn huis toen plotseling zijn hele kamer werd verlicht. God verscheen. God zei tegen hem: ‘je moet iets voor me doen’ en Hij liet de man een grote rots zien die voor zijn huisje lag. God zei tegen de man dat hij met al zijn kracht tegen de rots moest duwen. En dit deed de man, elke dag opnieuw. Jaren achter elkaar duwde hij van zonsopgang tot zonsondergang tegen de rots, zijn schouders tegen het koude, massieve oppervlak van de onbewogen steen.

Elke nacht keerde de man totaal uitgeput terug naar zijn huis met het gevoel dat zijn hele dag zinloos was geweest.Toen de man de moed begon op te geven, besloot de Satan in te grijpen. Hij zette gedachtes in het vermoeide hoofd van de man: “Je hebt nu jaren tegen de rots geduwd, maar hij ligt nog steeds op dezelfde plek.” Satan gaf de man de indruk dat de opdracht van God onmogelijk was en dat hij had gefaald. Door de gedachtes van Satan gaf de man de moed op.

Satan zei: “Waarom zou je zoveel moeite doen? Steek er gewoon niet zoveel energie in, dan is het goed genoeg.”
De man besloot te doen wat Satan gezegd had maar hij ging eerst met zijn gedachten naar God. “God”, zei hij, “ik heb lang en hard gewerkt in Uw dienst en ik heb al mijn kracht gebruikt om te doen wat U mij vroeg, maar na al die tijd heb ik de rots niet eens met een halve millimeter kunnen verplaatsen. Wat doe ik fout? Waarom faal ik?”

God antwoordde: “Mijn vriend, toen Ik jou vroeg om iets voor mij te doen en jij wilde dat, zei Ik tegen jou dat je met al je kracht tegen de rots moest duwen en dat heb je gedaan!”

“Ik heb nooit gezegd dat ik verwachtte dat je de rots zou verplaatsen. Je taak was duwen. En nu kom je uitgeput naar me toe en denk je dat je hebt gefaald. Maar is dat echt zo? Je hebt juist niet gefaald! Kijk naar jezelf. Je armen en je rug zijn sterk en gespierd, je hebt eelt op je handen, je benen zijn sterk.

Ondanks de tegenslagen ben je wijzer geworden. En je kunt nu meer dan ooit. Het is waar dat je de rots niet hebt verplaatst. Maar je roeping was om te duwen, en dat heb je gedaan.”

“Nu zal ik, mijn vriend, de rots verplaatsen.”

—— —— —— —— —— ——

Mijn naam is Heleen, ik ben 19 jaar en kom uit Zwolle. Een poosje geleden heb ik ziek in bed gelegen, en opeens namen de negatieve gedachtes en gevoelens een loopje met me: ik werd huilerig, raakte vreselijk gefrustreerd omdat ik niet kon doen waarvan ik vond dat ik het wel moest doen en was telkens aan het nadenken en piekeren, waardoor ik onrustig werd en ’s nachts niet meer kon slapen.
Ik besefte opeens dat ik de laatste tijd weer met mijn eigen kritische en zelfs afkeurende ogen was gaan kijken naar mezelf en zelfs mensen uit mijn omgeving.

Maar wat nou als ik weer eens vanuit een ander perspectief naar dingen kijk zoals in dit verhaal? Wat nou als ik me bedenk dat die ‘idioot’ die me gisteravond afsneed, een alleenstaande moeder was die negen uur gewerkt had en snel naar huis wilde om eten te koken, te helpen bij het huiswerk, de was te doen en een paar kostbare momenten met haar kinderen te zijn?

Wat nou als ik me bedenk dat het ouder echtpaar dat zo langzaam voor me liep in de supermarkt, geniet van dat moment omdat ze vorige week te horen hebben gekregen dat dit het laatste jaar is dat ze met elkaar kunnen winkelen?
Wat nou, als ik met meer begrip en liefde naar de mensen om me heen kijk, maar ook naar mezelf? Wat nou, als ik met Gods ogen kijk?

Groetjes Heleen