Maar is er iets wat mij intrigeert: ze zijn geïnteresseerd in me. Onze levensstijlen matchen totaal niet, en toch vinden ze mij aardig. De enkele keren dat ik mijn gezicht laat zien (op halfverplichte activiteiten en een verloren uurtje in de collegezaal) word ik enthousiast begroet door deze mensen. Keer op keer blijven ze naar me toekomen. Veel medestudenten onthouden de dingen die ik tegen ze gezegd heb, en vragen daar later weer naar. Ze vergeten mij niet en ze geven om me. En dat terwijl ik eerlijk gezegd veel van deze mensen behoorlijk heb verwaarloosd…In de kerk waar ik naar toe ga zijn veel jongeren. Lieve mensen die hun hart aan Jezus gegeven hebben en hun leven op God gericht willen invullen. Helaas voel ik me tussen (een groot gedeelte) van hen niet altijd even goed thuis. Ik zie ze bijna elke zondag en heb best wel een aantal keertjes een hele dag met ze opgetrokken, of een weekend zelfs. Ik heb werkelijk mijn best gedaan tijd in ze te investeren. Elke keer voelt het alsof ik ze opnieuw moet leren kennen. Nu, na een heel aantal jaartjes heb ik eindelijk bereikt dat ik er normaal bij kan gaan staan zonder dat ik me er een vreemde vis in de bijt voel, meestal. Want soms lijkt het wel alsof ze aan elkaar meer dan genoeg hebben.

Hoe kan het toch dat het lijkt alsof die mensen, die het verst van God vandaan leven, Jezus gebod in Johannes 13 beter uitvoeren dan wij in onze christelijke wereldje?