Afgelopen week moest ik mijn fiets meenemen van het station. Ik durfde het niet aan om mijn fiets op het station te laten. Ik had immers kans dat hij weer gestolen zou worden, zoals een paar weken geleden ook al het geval was. Ook was ik mijn sleutel vergeten mee te nemen, dus er zat niks anders op dan die fiets op te tillen. Eigenlijk had ik er geen zin in, maar ik nam mijzelf voor om dat  stuk te lopen en die fiets te tillen. Gewoon volharden!

Op de helft begon het al erg zwaar te worden, en ik verwisselde elke keer van schouder om het tempo er een beetje in te houden. Snijd ik me ook nog is aan scherp randje van het frame van de fiets. Nee, veel spierkracht heb ik niet. Nog twee honderd meter en dan was ik thuis, dan zou ik op de bank zitten met een lekkere kop thee of koffie.

Opdat zelfde moment dacht ik aan Jezus.

Ik droeg een fiets van ongeveer vijftien á twintig kilo, hij een kruis van tientallen kilo's (veronderstelling)...

Ik sneed mij aan het frame van de fiets, hij kreeg een speer in zijn zij, en werd geminacht, uitgelachen, geschopt en geslagen...

Als ik thuis zou zijn, zou ik lekker op de bank een kop thee of koffie drinken. Maar toen Jezus zijn bestemming had bereikt, werd hij doorboord met spijkers en schreeuwde hij het uit van de pijn...

Die avond werd ik mij opnieuw persoonlijk bewust wat Jezus voor mij had gedaan, en dat wil ik nooit vergeten.

Waarom staat die man achter de boekentafel? Waarom gaan mensen naar de jeugdgroep van de kerk? Waarom evangeliseren mensen op straat? Hoe is die vrouw uit haar rolstoel gekomen? Dan wijzen alle vingers uiteindelijk naar boven.  

Jezus is (en moet) de reden zijn waarom uiteindelijk mensen levens zijn veranderd en de motivatie waarom mensen activiteiten doen binnen de kerk.

Ongelofelijk hoe de daad van Jezus aan het kruis mensen levens verandert. Hier verbaas ik me nog steeds over.

Laat het kruis centraal staan in alles wat je doet. Laat Jezus de reden zijn voor jouw leven!