Echte levenshelden in beeld
In mijn werk in de psychiatrie komt het voor dat cliënten met suicidale gedachten zichzelf geregeld proberen van het leven te beroven....
Hey allemaal, Ik ben Adriaan, 22 jaar jong en vriend van Mark W. Ik studeer Duaal Accountancy. Ik werk drie dagen als administrateur bij een christelijke organisatie en ik ben twee dagen voor school bezig! Nadat ik anderhalf jaar geleden een levende relatie met God kreeg, ben ik elke dag opzoek naar wat God geeft en wat ik daar allemaal mee moet.
Een tijdje gelezen vroeg Mark of ik een gastblog wilde schijven voor op de website van gebedsbroeders. Hier is die dan… Na een tijdje nadenken wil ik hier iets schijven over angst. Wat is het motief om iets wel of niet te doen? Elke dag moeten we keuzes maken. Naast alle ‘normale’ dingen zoals wat eten we vandaag en welke kleren zal ik vandaag aandoen, moeten we keuzes maken welke studie we gaan volgen of wat we op een dag allemaal gaan doen. Ook moeten we bijvoorbeeld kiezen wat we doen als we een zwerver tegen komen met een straatkrant. Wat doen we op dat moment? Lopen we door of kopen we er één. Ik zat laatst na te denken over de motieven van de keuzes die ik maak.
Op mijn werk moet ik af en toe mensen bellen en ze iets vragen waar ze ,hoogst waarschijnlijk, niet op zitten te wachten. Bijna geen collega vindt dit leuk werk. Ik merk aan mezelf dat ik wat onzeker wordt op het moment dat ik zo’n telefoontje moet plegen. Komt dit doordat ik bang om afgewezen of gekwetst te worden? Waar zou dit door kunnen komen?
Koning David was na zijn avontuurtje met Batseba bang om gesnapt te worden. Nadat Batseba zwanger bleek te zijn, kwam David in grote problemen. Volgens de wet moesten bij overspel zowel de man als de vrouw gestenigd worden. Uit angst laat David uiteindelijk de man van Batseba vermoorden.
Ik denk dat we ons te vaak laten leiden door angst. Als onze identiteit op angst gebaseerd is dan zal dit ons leven gaan beheersen, we kunnen er zelfs afhankelijk van worden en onder een juk van controle, schuldgevoel en schaamte gebukt gaan. Ook kunnen er door angst ongezonde relaties ontstaan. Zo kan het zijn dat we dingen die ons dwars zitten in onze relatie met onze vriend of vriendin, door de angst om de ander kwijt te raken, niet uitspreken. In feite doe je hierdoor je relatie niet goed mee. We kunnen persoonlijk geraakt worden door dingen die mensen tegen ons zeggen. De angst kan ons mee sleuren in bitterheid en wrok.
Herken je jezelf hier in? Ik wil je uitdagen om uit te stappen! Als mensen je gekwetst hebben vergeef deze mensen dan. Wordt iemand zonder geheimen en als dingen je dwars zitten spreek ze dan uit. Ook is het belangrijk om sterk in de genade van Jezus te leven. Toen Hij stierf werd Hij door het volk van afgewezen en gekwetst. Jezus nam de afwijzing van ons over. Nu kunnen we door het kruis in vrijheid leven!
Gods zegen,
Adriaan
Like deze blog!
Rietje schreef:
Merci Peter-Sigmond & Adriaan!
Momenteel krijg ik van veel verschillende mensen te horen; ‘God houdt van jou persoonlijk, en je mag alles in het positieve zien dankzij Jezus.’
Hoopgevend!
Rietje schreef:
Bedankt voor je reactie Peter-Sigmond, Gideon is een heel mooi voorbeeld! Zo geduldig als God dan is! Dat geeft moed;-).
Rietje schreef:
Heej Adriaan,
als reactie op jouw stuk en die van een van de vaste bloggers over angst: angst speelt een grote rol in mijn leven, denk ik.
Momenteel merk ik heel duidelijk dat heel veel dingen die ik doe gedaan worden uit angst voor: eenzaamheid, dat niemand mij ziet/kent, dat ik het zelf allemaal niet kan en dat het mij niet lukt om mijn leven te organiseren en zorgvuldig met anderen en mezelf om te gaan, en dat het me zelf niet lukt om voor God te leven. En jaloezie; sommige mensen lijken zoveel rust en zelfvertrouwen in hun leven te hebben. Al weet ik dat er veel is dat niet is wat het lijkt.
Ook ben ik wel eens bang dat ik nooit me ‘vervuld’ zal voelen, dat er altijd zo’n gapende leegte in mij blijft omdat ik niet goed weet wat mijn bestemming is en wie ik ben. En ik wil niet ik-gericht zijn, maar ben het op deze manier telkens wel.
En nu zit ik vaak met de vraag; hoe moet het vandaag, hoe kan ik vandaag voorkomen dat mijn angst bepaalt hoe ik mijn keuzes maak. Ik weet dat gebed hiervoor de belangrijkste plek is. Ik probeer het, maar heb het gevoel dat ik me niet helemaal overgeef aan de Here Jezus, en daarom niets ‘voel’. Graag zou ik een oprechte aanbidder zijn, maar ik voel niet veel uitbundige vreugde.
Ik ben erg benieuwd wat jullie ‘strategie’ is voor de dagelijkse angsten. Maarja, het is misschien vooral gewoon bidden en hopen en proberen je vast te houden aan Gods beloften.
(En ik denk dat ik vaker dan ik nu doe andere mensen op mag zoeken om samen met hen God te zoeken en te aanbidden. Heb beetje vertrouwensprobleem waar het op mensen aankomt, heeft ook te maken met gezinssituatie waarin ik opgegroeid ben. Maar ik heb, met name als ik bid, het gevoel dat dat hetgene is wat me nu te doen staat.)
Nou ja, eigenlijk is het meer gewoon iets dat ik even kwijt wil, dan dat ik echt een specifieke vraag heb, maar toch zou ik het fijn vinden als iemand van jullie zou willen reageren.
Hartelijke groetjes,
Rietje
PS: bedankt voor je opmerking ‘wordt een mens zonder geheimen’ en verder. Verhelderend.
Peter-Sigmond schreef:
Adriaan, mooi stuk complimenten schrijf maar regelmatiger een stukje.
Riet, in jou verhaal ken ik veel teurg van vrienden en in een klein stuk mijzelf.
Gelukkig hebben we diverse verhalen in de bijbel die ons helpen, vooral Gideon vind ik persoonlijk een mooie. Door mijn persoonlijk ervaringen heb ik toch een wat beschadigd “zelfvertrouwen” Een oudste in mijn vorige gemeente heeft met mij samen dit verhaal helemaal duidelijk gemaakt.
Het is een geweldig wonder om te mogen zien dat God geduld heeft met Gideon die niet denkt dat hij het waard is en kan, zelf voor de zekerheid zijn vliesje spreid (meermaals) en God hem tegemoet komt.
Angst is nooit een goede raadgever, dat is mijn ogen ook meer een tactiek van satan om je tegen te houden God’s werk te doen.
Nu is eea op papier makkelijker gezegd dan gedaan, het heeft mij ook een tijd gekost voor ik mijn basis in Christus had gevonden.
Peter-Sigmond schreef:
Betreffende je vraag naar dagelijkse strategie voor je angsten.
Er zullen vele meningen en opties komen.
Het is heel er goed om je basis te vinden en te kijken welke gaven God jou gegeven heeft. Een christen die pastoraal sterk is aangelegd gaat anders met zijn angsten om dan iemand die meer leraarsgaven heeft gekregen.
Gebaseerd op je karakter en geschiedenis heb je ook andere angsten.
Al zie ik de angst van bevestiging bij heel veel mensen terugkomen. (wat ik al schreef over vrienden) Juist voor die angst is het erg goed om te gaan beseffen dat als je een kind van God bent je ook een parel in Zijn hand bent.
Adriaan schreef:
Hoi Rietje en Peter,
Ik had de reacties niet gezien en daarom had ik nog niet gereageerd. Sorry hiervoor.
@ Rietje, gaaf dat je hier mee bezig bent. Alles op dit gebied is makelijker gezegd dan gedaan. Het is goed om te beseffen dat God je gewild heeft vanaf het moment dat je ontstond in de moederschoot. Ik denk dat God dit besef aan iedereen wil geven(dat hij/zij gewild is). Je kunt hem hier om vragen. Ik denk dat de goede strategie is om proberen uit te stappen in het besef dat God bij je is en dat Hij je nooit zal afwijzen. Ik denk dat God je zelfvertrouwen wil teruggeven. Ik denk dat je niet te bang moet zijn om ik-gericht te zijn. Als je op dit gebied groeit kan je dat weer inzetten tot Zijn eer en glorie.
Gods zegen!
@ Peter, bedankt voor je reacties!
Groet,
Adriaan
Peter-Sigmond schreef:
Rietje,
Wat het ook is angst maakt je bang merk ik, het drukt je neer. Christus zegt geef je juk aan mij en ik geef je er een die is licht en zacht.
Elke medaille heeft 2 kanten, aan de ene kant moet je niet teneergeslagen blijven zitten ( je komt niet tot je recht) anderzijds moet je niet doorslaan en supermoedig ineens geblinddoekt de snelweg over steken.
Er komen momenten dat je de angst een plekje geeft en je erachter komt dat je een leerweg te gaan hebt vallen en opstaan, maar door dat vallen weet je ook wat je valkuilen zijn en je weet hoe je ze moet omzeilen.
je geeft aan dat je zegt ik heb het gevoel dat ik mezelf niet helemaal geef aan God, nou welkom bij de club. Elke christen worstel met punten. Het feit dat je er over nadenkt is al goed, of het helemaal waar is weet ik natuurlijk niet. het is alleen niet goed dat je je door dit gevoel laat “aanklagen”
God maakt echt wel duidelijk aan je wat hij van je wil, de ene keer wat subtieler dan de andere keer. Maar dat ga ja nog wel inzien. Mijn vrouw en ik bidden voor je.
God’s zegen Rietje