Hallo, mijn naam is Anja en ik studeer sinds kort fagot aan het conservatorium van het verschrikkelijk noordelijke Groningen (zoek op youtube indien je niet weet wat het is!). Twee jaar geleden heb ik tegelijk met Mark de HQschool gevolgd, een aangename kennismaking met deze broeder, wiens volumeuze, fraaie gezang vaak doorklonk vanuit de slaapkamer onder de mijne. Het maakt mij verheugd te zien dat hij met vrienden zo’n toffe site heeft en het is me een eer er een gastblog te mogen verzorgen.

Punt is dus dat ik mij nogal in de muziek begeef. Drie weken geleden was ik nog in Italië, een tournee met een muziekgezelschap van zo’n honderdzestig bepaald niet slechte musici (80 koor-  en 80 orkestleden). We hebben daar de Italiaanse nationale trots gevoed door het Requiem van (hún) Verdi uit te voeren. Absoluut een groots meesterwerk, hoogst Romantisch, rustgevend én oorverdovend, en…een requiem. Oftewel een dodenmis: “Heer, geef hen de eeuwige rust”. Het heftigste stuk: “Dies Irae”; de dag van de toorn, het oordeel.

En verder nog een hoop Latijnse teksten; het smeken om genade op die dag, een beroep doen op Christus’ bloed, een vleugje hoop om gered te worden, de angst om tóch verloren te gaan. Tamelijk katholiek gedachtegoed, maar hoe dan ook, het gaat over God en het laatste oordeel, over heel serieuze zaken dus.

Maar wij maakten er muziek van. Het stuk gaat niet langer over de tekst, maar over de muziek. Ik kan natuurlijk niet “in hun hartjes kijken”, maar de meeste koorleden geloofden helemaal niet, dus ook niet in wat ze zongen, voorzover ze dat al wisten. Dat gaf mij, ondanks dat ik het een fantastisch project vond, een bevreemdend gevoel; waar was ik mee bezig? Met muziek, maar wát voor muziek?!

Het afgelopen weekend was ik op een conferentie van IFES (KIK), met zo’n 450 christelijke studenten. Heerlijk om na een lange zomer weer met zoveel christenen samen te komen en te zingen. Nou zijn opwekkingsliederen bepaald niet de muzikale meesterwerken zoals Verdi die schreef, maar ze raken me soms veel dieper. Dergelijke teksten te zingen met mensen die menen wat ze zingen. Teksten van binnenuit , die me dichter bij God brengen, het absolute doel van ons bestaan. Wat jammer voor al die goedzingende zangers die dit niet kennen!

Ik kan best wijs houden hoor, maar mijn stemkwaliteit is verder niet om over naar huis te schrijven. Toch houd ik enorm van zingen. En ik heb geluk, want als christen valt er ontzettend veel te zingen. Vrijwel overal waar ik met christenen samenkom, studentenvereniging, kring, kerken, noem maar op, wordt er gezongen. En dan doet het er absoluut niet toe of je goed kunt zingen. God houdt volgens mij absoluut meer van valse gemeende noten dan van prachtige ongemeende. Dus zong ik op de conferentie luidkeels mee; “The beauty of Your majesty awakes my heart to sing” en “My soul, my soul must sing!”

Veel zingplezier

en Groningse groeten!

Anja