Sinds april 2009 werk ik op het hospitaalschip de ‘Africa Mercy’. Met ruim 350 bemanningsleden van over de hele wereld liggen we voor zo’n 10 maanden in een van de West-Afrikaanse landen. Een deel van het schip veranderd dan in een hospitaal met zo’n 5 operatiekamers en 4 ziekenzalen, waar alle faciliteiten aanwezig zijn om vakkundige hulp te verlenen. Alle hulp is gratis. Leven en werken in zo’n omgeving is erg boeiend, je kunt ontzettend veel leren van de verscheidenheid en visies onder elkaar.
Begin deze week was ik in gesprek met een collega. Het gesprek ging behoorlijk diep, hij zat er eigenlijk een eind doorheen. Zijn als Jezus, elke keer bleek het weer te mislukken. Te kunnen sterven voor je naaste, als hij dat nou es zou kunnen! Of sterven om je geloof, dat leek het toppunt van Jezus volgen!
Vlak daarna las ik het volgende: sterven voor de ander is moeilijk, maar wie is bereid te leven voor de ander?
Leven voor de ander betekent: bereidt zijn eigen planning, dromen, tijd op te geven om in plaats daarvan er te zijn voor de ander. Dit plaatst ‘ je leven geven voor de ander’ in een heel ander perspectief! Dat geeft ook miljoenen mogelijkheden om je leven te geven voor de ander. Sterven voor een ander kun je 1 keer, leven voor de ander kun je elke dag opnieuw!
Diezelfde week was de screeningsdag. Vlak nadat het schip aankomt in een nieuwe haven is er een dag waarop mensen zich kunnen laten onderzoeken, om te zien of het schip ze kan helpen. We doen overwegend plastische en orthopedische chirurgie en oogoperaties. Zo’n 4000 mensen stonden in een schijnbaar oneindig lange rij te wachten. Sommigen stonden er al vanaf de avond ervoor. De hele dag was het wachten. Eerst om door de pre-screening te komen, daarna om geregistreerd te worden, dan om onderzocht te worden, enz. In de rij stond een prachtig meisje van een jaar of 8. Ze was gekomen met haar moeder, die in een rolstoel zat. ’t Was warm, het duurde eindeloos. De kinderen werden bezig gehouden met ballonnen en bellenblazen, kleuren, ed.
Maar dit meisje bleef het grootste deel bij haar moeder, om haar te helpen. Maar dit meisje straalde zoveel vreugde uit! Haar ogen straalden, bijna heel de tijd. ’t Raakte me diep: je leven geven voor de ander. Zij had de leeftijd om bellen te blazen, te kleuren, kettingen te maken, maar zij stond daar met een blij gezicht haar tijd aan haar moeder te besteden.
Soms wordt mijn hulp gevraagd, buitenom werk, als ik net even wat voor mezelf wil doen. Met een zucht sta ik dan op en doe het maar weer. Maar sinds kort zie ik dan ineens een zwart kopje met een felrode doek om haar hoofd, en een stralende lach, wachtend achter de rolstoel van haar moeder..
Ellen
m/v Africa Mercy
Mercy Ships
www.mercyships.org
Like deze blog!
Hans says:
Wow, mooi!!!
Eigenlijk zou ik het bij die woorden moeten laten ;). Maar als aanvulling: je verhaal doet je weer eens beseffen hoe egocentrisch mensen vaak in het leven staan, en hoe dat soms op jezelf van toepassing is…
Respect voor het goede werk dat je doet! (thumbs up ;))
Groet! Hans!
Ruben says:
Zeker mooi! Mooi geschreven en mooi dat je het zo mag leven! Mooie mens ben je! Hug!