Wat roept deze stelling bij je op? Laat het je medebezoekers van Gebedsbroeders.nl weten, door hier een reactie achter te laten!
Groetjes en een fijne week toegewenst!
Reacties
Dirksays:
Korte reactie op de stelling.
Ik bezit natuurlijk geen cijfers over het aantal mensen dat wél uit het hart zingt en het aantal mensen dat het uit gewoonte doen.
Maar ik denk toch dat er vaker uit gewoonte gezongen wordt, in plaats van uit het hart. Jarenlang heb ik ook uit gewoonte gezongen. Als je niet kent wat er gezongen wordt, kun je ook niet vanuit je hart zingen. Toen ik door God werd opgezocht, gingen met name de psalmen echt voor me leven. En dan zing je niet alleen, maar bid je ook. 😉
Ik denk dat de stelling waar is, voornamelijk omdat we gewoon gedachteloos zingen, en niet meer stil staan wat we al zingend zeggen tegen God. En dan bedoel ik niet de lofprijs, want God heeft recht op onze lofprijs hoe we ons ook voelen.
Maar in veel liederen komen ook gedeeltes in de trant van: maak mij als Jezus, schep mij een zuiverhart, volledig toegewijd zijn etc., terwijl we als we het zingen weten dat we het wel goed vinden zoals het is en niet willen veranderen
Hmmm het is zeker waar. Als elke christen ook echt zou doen wat hij of zij zingt dan zou nederland er al heel anders hebben uitgezien.
Het komt toch altijd uit bij de hartsgesteldheid, soms zing ik dingen die ik vervolgens niet waar maak, niet omdat ik het niet wil… Ik denk dat de psalmen van david ook vol staan met dit soort voorbeelden, david zong veel maar hij was net zo goed niet altijd in 1 lijn met wat hij zong.
Dan is de vraag is tekortschieten liegen? Als ik zing heer ik geef u mijn hart en ik geef vervolgens maar een gedeelte omdat ik simpel weg geen benul heb hoe ik mijn volledige hart moet geven vind ik het geen leugen.
Vandale definieerd liegen als met opzet niet de waarheid spreken, ik denk dat veel mensen die liederen zingen dit geeneens bewust zijn van dat hun leven niet rijmt met wat ze zingen, dus is het geen liegen.
Het zingen van liederen wordt wel teveel onderschat vind ik. We zingen maar een beetje omdat het fijn is maar veel mensen zijn zich er niet van bewust van wat ze zingen en al helemaal niet naar wie ze het zingen. Pas als we gaan beseffen hoe echt/reeël God is hoe meer we gaan beseffen dat wat we zingen gericht is aan een echt persoon
Toevallig houdt dit onderwerp me bezig omdat ik ervaar dat er vaak niet meegezongen wordt, ook niet bij feestelijke gelegenheden. Dan denk ik: waar zijn de vreugde en de dankbaarheid om uw verlossing? Dat u geselecteerd bent door God om naar de hemel te gaan in plaats van de eeuwige duisternis in, waar het geween enz. is? Natuurlijk zegt de ene tekst je meer dan de andere en hetzelfde geldt voor de melodie. Maar als je heel bewust naar de kerk gaat en je voorbereidt en stil staat bij het besef naar Wie je eigenlijk op weg gaat op zondagmorgen of wanneer dan ook, dan zing je wel. Want zingen is bidden, danken en loven tegelijk. Als je een tekst hebt als: De Heer heeft mij gezien en onverwacht/ben ik opnieuw geboren en getogen… Dat maakt veel los als je het zo ervaren hebt en dan zing je met tranen in je ogen. Je moet niet halfgemotiveerd of lauw en onverschillig in de kerk zitten. Besef hoe je naar het paleis van Beatrix zou gaan en dat zij vlees en bloed is zoals wij. Hoeveel meer waardigheid en eer moeten we betonen als we een kerk betreden? En daarbij moet onze hele geestelijke houding passen. En vanuit die houding van diepe en nederige dankbaarheid en lof moeten we ook zingen. Als je je kind terugziet uit Afghanistan, dan zingt je hart. Je brult het uit van vreugde. God is nog heel veel meer. Soms kom ik wel eens een zinnetje tegen in een lied waarvan ik denk: dat klopt niet. dan zing ik niet mee, maar het is maar zelden. In Graceland van Simon en Garfunkel geloof ik, komt het zinnetje voor: Love is like a window in your heart. Je leven verandert als je dat de hele dag zingt. Er gaat veel open. En naar iedereen. Om met Antoine de Saint Exupéry te spreken: ik heb geen vijanden meer. (Terre des Hommes)
Mi jere wan stim, di mi sabi!
(ik hoor een bekende stem)
Ik viel hier al bijna in slaap bij mijn boek door mijn nieuwe schoonmoeder geschreven, toen ik na een gebed voor gebedsbroeders bedacht dat ik wel weer eens wat kon posten.
Pe mi de, san pasa?
(waar ben ik, wat is er gebeurd)
Klopt het een beetje? Dit zijn de zinnetjes Surinaams die ik in de eerste vijf hoofdstukken ben tegengekomen. Op de stelling ingaand, soms zing ik wel eens een stuk van een lied niet.
Maar..ik heb erg lang juist wel gezongen, ook als ik me niet goed voelde omdat in lofprijs een machtig wapen ligt.
Nu voel ik me echt een aanbidder in geest en waarheid en weet ik heel wijs dat als ik niet zing, God toch mijn gedachten kent en weet dat ik niet zing omdat ik ondertussen toch met hem communiceer.
Mi goedoe (mijn lieve schat)
Een makkelijker stelling had geweest: “Christenen liegen zingend het meest”; nu wordt men tot nadenken gedwongen.
Als object van deze stelling beschouw ik gezingen die niet profaan maar liturgisch gebruikt worden. Liturgische gezangen zijn in wezen oraties die al sinds de antieke tijd op verheven wijze ter meerdere eer en glorie Gods worden opgedragen. Zulk een cultuur kende men al bij het joodse volk. In de vroege middeleeuwen hebben zich gezangen ontwikkeld die wel liturgisch, maar buiten de vaste gebedstijden gebruikt konden worden. Vaak zijn dit buitengewoon prachtige en diepzinnige meditatieve teksten die op speciaal daartoe gecomponeerde melodieën zijn gezet. Te denken valt aan onder andere: “Adoro te devote,” “Te Deum,” “Pane Lingua,” “Veni creator spiritus,” “Veni sancte spiritus,” “Regina coeli,” “Salve Regina,” “Lauda sion,” “Victimae pascali,” en vele, vele anderen.
De schoonheid van deze gezangen zit erin dat ze gezongen worden in een sfeer van overgave en gebed. We kunnen als voorbeeld de Cisterciënser monniken van Stift Heiliger Kreuz (nabij Wenen, Oostenrijk) aanduiden die een aantal van deze gezangen al biddend op CD hebben gezet. Deze monniken worden wereldwijd veel gevraagd om te komen zingen, maar zij weigeren. Zij beschouwen de gezangen als gebeden waarin rechtstreeks een dialoog gehouden wordt met God. Dat kun je dus niet doen in profane omgevingen alleen maar voor “het mooie zingen”.
Nu heb ik gaande weg een dusdanig gehoor ontwikkeld waarmee ik in staat ben uit te peilen welke koren tijdens liturgievieringen zingen om met hun gezang de liturgie aan God op te dragen en welke koren met de liturgie aan hun gezang opdragen. Gelukkig kom ik de eerste categorie veruit het meeste tegen.
Tja, het is onoverzichtelijk om er 6 opties te plaatsen, maar je zegt het al in je reactie; ‘Ik mis te veel opties’ Kies dan, ‘Geen mening / anders namelijk’
Ik ben benieuwd naar je mening aangaande deze stelling
Dirksays:
Korte reactie op de stelling.
Ik bezit natuurlijk geen cijfers over het aantal mensen dat wél uit het hart zingt en het aantal mensen dat het uit gewoonte doen.
Maar ik denk toch dat er vaker uit gewoonte gezongen wordt, in plaats van uit het hart. Jarenlang heb ik ook uit gewoonte gezongen. Als je niet kent wat er gezongen wordt, kun je ook niet vanuit je hart zingen. Toen ik door God werd opgezocht, gingen met name de psalmen echt voor me leven. En dan zing je niet alleen, maar bid je ook. 😉
Een goed weekend.
Keessays:
Hallo Rob,
Ik denk dat de stelling waar is, voornamelijk omdat we gewoon gedachteloos zingen, en niet meer stil staan wat we al zingend zeggen tegen God. En dan bedoel ik niet de lofprijs, want God heeft recht op onze lofprijs hoe we ons ook voelen.
Maar in veel liederen komen ook gedeeltes in de trant van: maak mij als Jezus, schep mij een zuiverhart, volledig toegewijd zijn etc., terwijl we als we het zingen weten dat we het wel goed vinden zoals het is en niet willen veranderen
Groetjes en Gods zegen toegewenst,
Kees
Matthijssays:
Hmmm het is zeker waar. Als elke christen ook echt zou doen wat hij of zij zingt dan zou nederland er al heel anders hebben uitgezien.
Het komt toch altijd uit bij de hartsgesteldheid, soms zing ik dingen die ik vervolgens niet waar maak, niet omdat ik het niet wil… Ik denk dat de psalmen van david ook vol staan met dit soort voorbeelden, david zong veel maar hij was net zo goed niet altijd in 1 lijn met wat hij zong.
Dan is de vraag is tekortschieten liegen? Als ik zing heer ik geef u mijn hart en ik geef vervolgens maar een gedeelte omdat ik simpel weg geen benul heb hoe ik mijn volledige hart moet geven vind ik het geen leugen.
Vandale definieerd liegen als met opzet niet de waarheid spreken, ik denk dat veel mensen die liederen zingen dit geeneens bewust zijn van dat hun leven niet rijmt met wat ze zingen, dus is het geen liegen.
Het zingen van liederen wordt wel teveel onderschat vind ik. We zingen maar een beetje omdat het fijn is maar veel mensen zijn zich er niet van bewust van wat ze zingen en al helemaal niet naar wie ze het zingen. Pas als we gaan beseffen hoe echt/reeël God is hoe meer we gaan beseffen dat wat we zingen gericht is aan een echt persoon
Jan Paul Koksays:
Toevallig houdt dit onderwerp me bezig omdat ik ervaar dat er vaak niet meegezongen wordt, ook niet bij feestelijke gelegenheden. Dan denk ik: waar zijn de vreugde en de dankbaarheid om uw verlossing? Dat u geselecteerd bent door God om naar de hemel te gaan in plaats van de eeuwige duisternis in, waar het geween enz. is? Natuurlijk zegt de ene tekst je meer dan de andere en hetzelfde geldt voor de melodie. Maar als je heel bewust naar de kerk gaat en je voorbereidt en stil staat bij het besef naar Wie je eigenlijk op weg gaat op zondagmorgen of wanneer dan ook, dan zing je wel. Want zingen is bidden, danken en loven tegelijk. Als je een tekst hebt als: De Heer heeft mij gezien en onverwacht/ben ik opnieuw geboren en getogen… Dat maakt veel los als je het zo ervaren hebt en dan zing je met tranen in je ogen. Je moet niet halfgemotiveerd of lauw en onverschillig in de kerk zitten. Besef hoe je naar het paleis van Beatrix zou gaan en dat zij vlees en bloed is zoals wij. Hoeveel meer waardigheid en eer moeten we betonen als we een kerk betreden? En daarbij moet onze hele geestelijke houding passen. En vanuit die houding van diepe en nederige dankbaarheid en lof moeten we ook zingen. Als je je kind terugziet uit Afghanistan, dan zingt je hart. Je brult het uit van vreugde. God is nog heel veel meer. Soms kom ik wel eens een zinnetje tegen in een lied waarvan ik denk: dat klopt niet. dan zing ik niet mee, maar het is maar zelden. In Graceland van Simon en Garfunkel geloof ik, komt het zinnetje voor: Love is like a window in your heart. Je leven verandert als je dat de hele dag zingt. Er gaat veel open. En naar iedereen. Om met Antoine de Saint Exupéry te spreken: ik heb geen vijanden meer. (Terre des Hommes)
Brasa (omhelzing)says:
Mi jere wan stim, di mi sabi!
(ik hoor een bekende stem)
Ik viel hier al bijna in slaap bij mijn boek door mijn nieuwe schoonmoeder geschreven, toen ik na een gebed voor gebedsbroeders bedacht dat ik wel weer eens wat kon posten.
Pe mi de, san pasa?
(waar ben ik, wat is er gebeurd)
Klopt het een beetje? Dit zijn de zinnetjes Surinaams die ik in de eerste vijf hoofdstukken ben tegengekomen. Op de stelling ingaand, soms zing ik wel eens een stuk van een lied niet.
Maar..ik heb erg lang juist wel gezongen, ook als ik me niet goed voelde omdat in lofprijs een machtig wapen ligt.
Nu voel ik me echt een aanbidder in geest en waarheid en weet ik heel wijs dat als ik niet zing, God toch mijn gedachten kent en weet dat ik niet zing omdat ik ondertussen toch met hem communiceer.
Mi goedoe (mijn lieve schat)
Getuigesays:
Een makkelijker stelling had geweest: “Christenen liegen zingend het meest”; nu wordt men tot nadenken gedwongen.
Als object van deze stelling beschouw ik gezingen die niet profaan maar liturgisch gebruikt worden. Liturgische gezangen zijn in wezen oraties die al sinds de antieke tijd op verheven wijze ter meerdere eer en glorie Gods worden opgedragen. Zulk een cultuur kende men al bij het joodse volk. In de vroege middeleeuwen hebben zich gezangen ontwikkeld die wel liturgisch, maar buiten de vaste gebedstijden gebruikt konden worden. Vaak zijn dit buitengewoon prachtige en diepzinnige meditatieve teksten die op speciaal daartoe gecomponeerde melodieën zijn gezet. Te denken valt aan onder andere: “Adoro te devote,” “Te Deum,” “Pane Lingua,” “Veni creator spiritus,” “Veni sancte spiritus,” “Regina coeli,” “Salve Regina,” “Lauda sion,” “Victimae pascali,” en vele, vele anderen.
De schoonheid van deze gezangen zit erin dat ze gezongen worden in een sfeer van overgave en gebed. We kunnen als voorbeeld de Cisterciënser monniken van Stift Heiliger Kreuz (nabij Wenen, Oostenrijk) aanduiden die een aantal van deze gezangen al biddend op CD hebben gezet. Deze monniken worden wereldwijd veel gevraagd om te komen zingen, maar zij weigeren. Zij beschouwen de gezangen als gebeden waarin rechtstreeks een dialoog gehouden wordt met God. Dat kun je dus niet doen in profane omgevingen alleen maar voor “het mooie zingen”.
Nu heb ik gaande weg een dusdanig gehoor ontwikkeld waarmee ik in staat ben uit te peilen welke koren tijdens liturgievieringen zingen om met hun gezang de liturgie aan God op te dragen en welke koren met de liturgie aan hun gezang opdragen. Gelukkig kom ik de eerste categorie veruit het meeste tegen.
Robsays:
He Robert,
Tja, het is onoverzichtelijk om er 6 opties te plaatsen, maar je zegt het al in je reactie; ‘Ik mis te veel opties’ Kies dan, ‘Geen mening / anders namelijk’
Ik ben benieuwd naar je mening aangaande deze stelling
FIjne week nog 🙂
Robert van Hoeselsays:
Sorry, maar ik mis hier iets te veel opties.